Modny Manhattan - Annie Hall / OD INTELEKTUALISTY DO HIPSTERA #2


Wraz z premierą, która miała miejsce 20 kwietnia 1977 roku, film Woody’ego Allena zyskał na znaczeniu nie tylko w branży filmowej lecz także w świecie mody. Annie Hall zyskała uznanie nie tylko krytyków filmowych, ale również zwykłych odbiorców. Ponadto film zdobył cztery Oscary w 1978 roku. Sukces okazał się wielkim zaskoczeniem dla ekipy filmowej, zwłaszcza dla reżysera, który nie pojawił się na rozdaniu nagród. Przyczyną jego absencji na gali, a zarazem doskonałą wymówką, była próba zespołu jazzowego, w którym gra na klarnecie.

Postać Annie Hall okazała się dla Diane Keaton życiową rolą, wpisując ją tym samym w historię kina i mody. Aktorka kreując swoją postać wpłynęła na  trendy i kanon ówczesnej mody. Kobiety reprezentujące różne warstwy społeczne pragnęły wyglądać jak Annie Hall. Na ulicach zaczęły pojawiać się mniej i bardziej udane kopie głównej bohaterki.

Za przygotowanie kreacji do filmu odpowiedzialna była wybitna kostiumografka, Ruth Morley, która początkowo sceptycznie podchodziła do propozycji Diane Keaton; próbując tym samym przekonać Woody’ego Allena, iż pozostawienie swobody aktorce w kwestii ubioru jest złym pomysłem. Zażyłe relacje między reżyserem a odtwórczynią głównej roli spowodowały, iż Allen zaufał jej niekonwencjonalnemu sposobowi bycia, informując Morley, by zostawiła Keaton w spokoju, gdyż jest geniuszem i powinna nosić to co uważa za stosowne.


Annie Hall prezentuje się głównie w typowo męskich zestawieniach, odzwierciedlających pewność siebie i chęć stworzenia równości między mężczyzną a kobietą. Główna bohaterka w swoich stylizacjach powraca do mody z lat wcześniejszych. Dzięki niej ponownie na ulicach dostrzegamy kobiety ubrane w mundurki i garnitury, które zapoczątkowała w latach trzydziestych Marlena Dietrich. Atutem współpracy Keaton i Morley jest fakt, iż stroje to w szczególności bezpretensjonalne zestawienie ubrań pochodzących z second handów, targów, butików. Innowacyjne było również wykorzystanie garderoby własnej tj. krawat będący prezentem od babuni Hall – w rzeczywistości, babci Diane Keaton.

Aktorka często pojawia się w jasnych, szerokich spodniach w kant, w wielu przypadkach podwiniętych i niedbale opadających na buty z płaską podeszwą bądź na niewielkim obcasie; kamizelce, męskich bądź zbyt dużych koszulach i krawatach. Nieodłącznym atrybutem Annie Hall są dodatki podkreślające jej kobiecość tj. zwiewne, kwieciste apaszki oraz szaliki, kapelusze, torby i kosze czy duże, owalne okulary. Fryzury głównej bohaterki sprawiają wrażenie dobrze przemyślanego nieładu, spinanego od czasu do czasu w niedbały kok. Kwintesencją całego stylu jest naturalny, nie rzucający się w oczy makijaż.

Postać Annie Hall to uosobienie niezależności i umiarkowania, wskutek czego widz nie odczuwa pogoni za nowością, konsumeryzmem i trendami obowiązującymi w ówczesnej modzie; zwłaszcza na Manhattanie, nazywanym wielkim wybiegiem. Poza garderobą odwzorowującą indywidualność i swobodę, główni bohaterowie potrafią ubrać się stosownie do sytuacji, czego przykładem jest wykorzystanie klasycznego stroju do gry w tenisa; wiedząc, iż właśnie wtedy, w drugiej połowie lat siedemdziesiątych, ów wieloletni tenisowy rytuał stroju zaczął ulegać szybko postępującej erozji[1].

Twórcom nie chodzi jednak bynajmniej o właściwy kinu neorealistycznemu efekt polegający na tym, że aktorzy występują na ekranie w swoich własnych rzeczach. Generalny zamysł polega na czym innym: pokazać, iż kostium staje się nośnikiem indywidualnego charakteru postaci[2]. Kreując sylwetki postaci, Woody Allen stworzył im również psychologiczne tło, mające swoje odzwierciedlenie w ubiorze. Główni bohaterowie posiadający mieszczańskie pochodzenie, wychowani zostali w rodzinach preferujących klasykę, często odbiegającą od ówczesnych trendów. Żyjąc w samym środku wielkiego świata, Annie i Alvy zachowali swoje dotychczasowe wartości, brak potrzeby wtapiania się w środowisko nowojorskich elit  i podążania za tym co modne.

Annie Hall to kobieta inteligentna, z poczuciem humoru zachowująca przy tym swoją nieśmiałość. Tak skonstruowana postać nie przypomina w żadnym stopniu przedstawicielek przerysowanej bohemy, zamieszkujących dzielnice Manhattanu. Każdego dnia kreuje siebie na nowo. Posiada klasę, której nie musi ukazywać przy pomocy drogich ubrań. Nie potrzebuje szpilek, by wzbudzać zachwyt wśród mężczyzn. Wzbudza zainteresowanie dzięki inteligencji i osobliwym cechom charakteru. Dzięki takiej postawie Annie stała się wzorem dla  aktywistek ruchu feministycznego, ale nie tylko dla nich. Męskie stroje zaczęły nosić kobiety, chcące ukazać  swoją siłę i samodzielność, a także te, którym znudziły się kolorowe sukienki, odsłaniające biust czy nogi[3].


Co łączy współczesnego hipstera z kultową Annie Hall? Dwie, z pozoru różne postaci, scala sposób bycia. Łączy ich głównie zamiłowanie do wyrażania publicznie swoich przekonań, posiadania niekonwencjonalnych poglądów, wykonywania wolnych zawodów, chęć dążenia do przodu i poznawania nowych rzeczy. Jednak najważniejszym łącznikiem miedzy Annie Hall a hipsterem jest moda, której domeną jest brak zasad i norm ograniczających postawę twórczą. Z zamiłowaniem korzystają z dorobku lat wcześniejszych nie bojąc się jednocześnie łączyć ze sobą rzeczy, z pozoru do siebie nie pasujących. Poprzez styl i ubiór pokazują światu, iż są poza obowiązującymi wzorcami, tworząc swoje odrębne miejsce.



[1] Hendrykowski M., Film i moda, Poznań, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Wydawnictwo Naukowe, 2011, s. 25, ISBN 978-83-232-2235-4.
[2] Tamże, s. 22.
[3] Użytkownik Katrina, La-Di-Da, La-Di-Da, [w:] ModaCafe.pl [online], 2012-06-05 [dostęp: 30 maja 2013], Dostępny w: <http://www.modacafe.pl/moda/7773/la-di-da-la-di-da>.

0 komentarze